Zagadnienia związane z uznaniem lub nieuznaniem za wierzytelność układową wierzytelności podatkowej reguluje art. 77 ust. 1 Prawa restrukturyzacyjnego.

W artykule tym ustawodawca jednoznacznie zdefiniował wierzytelność podatkową jako wierzytelność za okres rozliczeniowy, bez odwoływania się do terminu jej zapłaty lub wierzytelności objętej deklaracją podatkową. Co więcej, wierzytelność podatkowa, traktowana jest na równi z wszystkimi innymi wierzytelnościami.

Dla przykładu w dniu układowym przypadającym pierwszego marca nie znamy jeszcze kosztu energii elektrycznej według zużycia i faktury jej sprzedawcy za luty, jednak wierzytelność, z tego tytułu jest z mocy samego prawa objęta układem.

Analogicznie wierzytelność za okres rozliczeniowy to wierzytelność, która dotyczy tego okresu.

Zgodnie z przepisami Prawa restrukturyzacyjnego podatek PIT, CIT lub inny powstały dla przykładu w roku lub kwartale poprzedzającym w stosunku do dna układowego, obliczony i zadeklarowany do urzędu po dniu układowym jest wierzytelnością objętą układem. Wynika to z faktu powstania przed dniem układowym obowiązku lub zobowiązania podatkowego.

Jeżeli rozliczenie należności publicznoprawnych wymaga sporządzenia deklaracji lub innego tego typu dokumentu obejmujących rozliczenie, obie części wierzytelności – objęte układem i nieobjęte ujmuje się w odrębnych deklaracjach lub innych tego typu dokumentach.

Najczęściej, powyższe przepisy stosuje się w postępowaniu o zatwierdzenie układu z wyznaczonym terminem dnia układowego praz w przyspieszonym postępowaniu układowym, ze względu na popularność powyższych sposobów restrukturyzacji. W tym pierwszym dłużnik ma możliwość określenia terminu dnia układowego, co może ułatwić ewentualny podział wierzytelności na części.